Mannenzaken

Deze maand zou Oscar-maand zijn. Maar zoals met bijna alles gooide ook hier Corona roet in het eten. Mick Boskamp bedacht daarom een alternatief: de Oscars voor beste muziek. 

Bakkie Troost was de titel van het programma dat tegenwoordig Ik mis je heet. Dat vind Tino Stuij nu weer jammer, want: 'De gedachte dat je met een bakkie troost veertien jaar verdriet kan wegpoetsen, geeft mij toch een klein glimpje hoop'.

Vandaag, een week geleden, was een klote dag. Toen kwam het nieuws dat George Kooymans ALS had en dat de Earring dus op hield te bestaan. Het eerste waar ik aan dacht, was het interview dat Willem Baars en ik in 1997 voor Playboy hadden gedaan met de band. Dat interview kun je hier op MZ lezen. 

We hebben er allemaal mee te maken en toch is het voor iedereen anders. De interpretatie van het woord essentieel heeft in de loop der tijd voor veel discussies gezorgd, die mij meestal volledig koud lieten. Tot deze week, toen mijn wereld voor even op zijn kop stond.

Iemand zelf verrassen op een surpriseparty is veel leuker dan verrast worden. Vooral de rol van de zogenaamde 'ophouder' is een dankbare taak, weet onze columnist Tino Stuij uit ervaring.

Intimi weten dat ik graag het randje op zoek van complete waanzin met een vleugje waarheid. Dat gezegd hebbende, heb ik wat onderzoek gedaan naar 2 zaken die niets met elkaar te maken hebben. Of toch wel?

Ken je het duo Frank en Rogier? Onze columnist Tino Stuy kent die twee persoonlijk. 'Van amusante heertjes naar draken van gasten binnen een maand, van snot naar God. Een prestatie op zich.'

Toen ik de synopsis las van de 7-delige Netflix-serie The Queen's Gambit was ik niet direct verkocht. Een verhaal over een vrouwelijk schaakwonder in de jaren 60? Really?

Tino Stuij was, zoals hij zichzelf noemt, een bobo bij de televisie. En als bobo bij de televisie maak je wat mee, zoals in onderstaand verhaal over 'ijskonijnen' Bridget Maasland en Anita Witzier duidelijk wordt.

'Ik heb er lang aan gewerkt om goed poep te kunnen praten,' aldus de heer Tino Stuij te Zandvoort. 'Gewoon wat woorden achter elkaar plakken die van een warrige brei een gladde mousse maken.' Deze column wordt leuk...

Onlangs kwam ik Boudewijn de Groot tegen. Net als ik stond hij in de rij bij de klantenservice van Ikea in Haarlem. Daardoor kon ik heel goed begrijpen dat hij wat geïrriteerd omkeek toen ik hem aansprak. 

Nadat ik vorig jaar tijdens het Amsterdam Dance Event een KIA e-Niro had behangen met camera's en al rijdende interviews had gedaan met gerenommeerde Dj's en producers zou en moest ik nog 1 interview doen. Namelijk met levende dance-legende Gert van Veen.

De nieuwe song van Cardi B en Megan Thee Stallion is in alle opzichten een regelrechte opsteker. Mick Boskamp legt uit waarom.

Jaren geleden ben ik begonnen aan mijn biografie. Om er een zekere urgentie aan te geven (want wie ben ik om een biografie te schrijven?) zou het tevens het 'levensverhaal' van de laatste dertig jaar van de vorige eeuw worden.

Ask any English DJ what the best and cheapest hotel in Amsterdam is and ten to one that he or she will say: 'Quite simple. The Hotel Boskamp.' This is how the story that Mick Boskamp wrote at the end of the last century begins.

Toen ik de trailer van White Lines zag, de Netflix whodunit-serie die zich afspeelt in de wilde partywereld van Ibiza, was ik meteen fan. En toen had ik nog geen aflevering gezien.

Vraag aan een willekeurige Engelse DJ wat het beste en goedkoopste hotel van Amsterdam is en tien tegen één dat hij of zij zal zeggen: “Quite simple. The Hotel Boskamp.” Zo begint het verhaal dat ondergetekende aan het eind van de vorige eeuw schreef. 

'Ik heb altijd gezegd dat de ster van mijn shows de muziek is die ik speel. Anders gezegd: ik zal geen foto's van mijn lunch op social media plaatsen.' Een interview met één van de beste DJ's van deze planeet. Plus Boskamp's top 5 van beste DJ-livestreams op Facebook.

Voor mij is er maar één echte trance koning: Paul van Dyk. Na alle mooie verhalen van mijn maatje Boskamp over John Digweed, gooi ik er graag een schepje BPM’s bovenop.

'Then I immediately noticed that the sound quality, the mastering of the album is extremely good. You hear every sound, every hi-hat, every layer of a track, crisp and clear.' Mick Boskamp reviews John Digweed's Quattro four part music extravaganza. 

Zelfs in barre tijden gaan Coen en Mick stug door met het schrijven over van alles. Hoewel het dit keer natuurlijk over maar één ding kan gaan.